خدايا! نميدانم ، ميداني همه در اين زمانه با احساس عشقي كه به آنها دادي ، قلب ها را مي شكنند و خيانت مي كنند!

خدايا! نميدانم ، ميداني كه عشقي كه تو آفريدي ، ديگر آن زيبايي و وفاداري را ندارد؟

خدايا! نگاهي كن به عاشقان واقعي ، ببين حال آنها را ، بگو كه چه بر سر عشق آمده ؟!

ميخواهي فرياد بزنم تا بشنوي صداي مرا ؟

ميخواهي با صداي بلند گريه كنم تا بشنوي درد اين دل تنهاي مرا؟

خدايا ! مگر عاشقان چه گناهي كرده اند كه هميشه بايد متهم رديف اول باشند ، چرا بايد به جاي آن آدم هاي بي وفا ، عاشقان محكوم به حبس ابد باشند؟!

خدايا ! ميشنوي حرف هاي مرا ؟

درك ميكني احساسات اين قلب  زخم خورده مرا ؟

چرا سكوت ؟ چگونه بايد بشنوم پاسخت را در جواب اين دل صبور؟!

خدايا! اگر بخواهم از حال و روز خويش بگويم ، بايد در انتظار باران اشك هايت باشم، تا بداني عشقي كه آفريده اي و احساساتش به چه روزي افتاده ،

مثل اين است كه برگ سبزي از شاخه اش بر روي زمين افتاده و همه بر روي زمين افتاده و همه بر روي آن پا ميگذارند و يك برگ خشكيده همچنان بر روي شاخه اش مانده !

خدايا در اين چند صباح باقي مانده از اين زندگي بي محبت و پوچ ، هواي عاشقان را داشته باش ...